Senen, 06 Januari
2014, dina sepisanan ujian semesteran ing kampus. Dina iku dina sing apes
kanggone Syahrul, mahasiswa jurusan basa Jawa Unesa. Amarga dalune dheweke
ngarap tugas nganti wengi, isuke anggone tangi turu kawanen. Jam enem kurang
seprapat dheweke lagi tangi. Kamangka ujiane diwiwiti jam pitu.
Syahrul omahe ana ing
Waru-Sidoarjo, lan kampuse ana ing Lidah Wetan-Surabaya. Yen esuk dalan
ngampuse mesthi macet, apa maneh dina senen. Paling ora yen normal dheweke
butuh wektu 45 menit ing dalan. Jam 06.15 dheweke budhal menyang kampus. Jebul
flash diske kari, isih mancep ana ing CPU komputere. Gelem ora gelem dheweke
kudu bali mulih maneh. Amarga tugas akir mata kuliyah sing kudu dikumpulna dina
kuwi ana ing kunu. Untung wae durung adoh anggone budhal.
Jam 06.25 dheweke
budhal maneh menyang kampus. Anggone sepedhahan kaya-kaya wong sing diuber asu.
Sig paling ngayelake, ing pertelon Jemursari dheweke ngenteni jomplangan sepur
suwe banget. Lan uga ing Wiyung dalane macet banget. Jam 07.15 dheweke lagi
teka kampus. Karo mlayu dheweke mbukak hadwal ruwang sing sempet difoto wingi.
“Ruwang 201 B,”
gremenge Syahrul karo mlayu.
“Nuwun sewu, Pak.
Ngapunten kula telat.” Ature marang dhosen pengawas ujian.
“Tase dideleh kene,
njupuk nomer meja ing ngarep sasoale.” Wangsulane dhosen pengawas.
“Inggih, nuwun Pak.”
Ature Syahrul karo rada mlayu tanpa tolah-toleh.
“Hlo, Mas Ah,
sampeyan ujian neng kene ta?” Pitakone Edi, kancane.
“Hlo… kok kelas A?”
Syahrul kaget nalika noleh manguri.
“Kelas B ing ruwang
sebelah, Mas. Slah kamar sampeyan.” Kandhane Edi.
“Walah… menenga wae
ya, Ed. Aja rame-rame.” Ature Syahrul nyang Edi karo mlayu metu. Kerana
kewirangan, dheweke mlayu metu tanpa pamit dhosene. Isin campur kudu nguyu
dhewe. Kerana keplayu-playu campur ndhredheg nganti dheweke ora bisa mbedakake
ruwang 201 A lan 201 B.
Dening: Maz Ah
Posting Komentar